Bloemen zijn duur in Frankrijk en dat is jammer voor mensen zoals ik, die graag een bosje of wat in huis hebben. Daar komt dan nog eens bij dat de enkele bloemenwinkel die er is vaak grossiert in anjers en begonia’s (in van die lelijke witte plastic potjes). Toch bezwoer een Fransman mij, toen ik eens verzuchte dat ik de Nederlandse bloemen miste, dat Frankrijk toch de ‘bloemen had uitgevonden’. Het blijft een wonderlijk volkje..
Enfin, kort geleden waren vriendje en ik op de zondagse markt om verse producten in te slaan. Het zonnetje scheen en de lentekriebels namen bezit van me. Bloemen! Er moesten nu toch echt bloemen in huis komen! Ik kon dan misschien alle ramen openzetten, Jack Johnson draaien en op blote voeten door mijn huis lopen, maar wat is nou lente zonder bloemetjes? Aangemoedigd door vriendje begaf ik mij naar dat ene kraampje op de markt waar ik al vaker leuke bloemen had gezien, maar altijd door was gelopen vanwege de mij bekende Franse woekerprijzen. Vandaag was ik bereid een tientje te betalen voor een miezerig klein bosje Ranonkels als het moest. De markt liep al op z’n eind, maar bij de bewuste bloemenkraam krioelde het van de dames, die net als ik hun zinnen hadden gezet op een bloemetje. Van een afstandje keek ik naar het kraampje die al bijna leeg verkocht was en naar de vrouwen die zich voor de kraam verschanst hadden. Allemaal keken ze met een stuurse vastberadenheid naar de kraam; die laatste bloemen, die waren voor hun! Een combinatie van luiheid en afkeer - ik wilde me niet tussen die norse vrouwen gooien om een bloemetje te bemachtigen - deden me teleurgesteld afdruipen. Op naar de zuivelkraam voor de bio-eitjes. Maar nadat we de eieren in de tas gestopt hadden, besloot ik nog één keer langs de bloemenkraam te lopen.
Ik had geluk: de rij dames bleek weggewerkt en er waren nog een paar bosjes bloemen over. Ik koos voor het bosje gele ranonkeltjes en de bloemenman stelde voor hier een boeketje van te maken. Welja, maak er maar wat moois van, dacht ik en, niet bij machte dit in het Frans te verwoorden, knikte ik blijmoedig. Her en der greep bloemenman wat bloemen bij elkaar. Ondertussen babbelde hij er vrolijk op los en zonder te begrijpen waar het over ging - ook vriendje kon er geen touw aan vastknopen - stonden we als een stel opgewonden kinderen mee te lachen en knikten we voortdurend als bloemenman ons aankeek. Toen hij een groot boeket van vrolijke gele, witte en oranje bloemen bij elkaar had gefrutst (schikken kan het niet genoemd worden), keek hij ons aan en vroeg of we het zo goed vonden, voor tien Euro. “Oui, oui, oui!” - weer hevig knikkend. Onder het werkblad trok bloemenman een stuk stro tevoorschijn waarmee hij de bos bij elkaar bond en toen kwam het hoogtepunt van de ‘bloemenbelevenis’; onder datzelfde werkblad kwam nu een stuk bladmuziek vandaan waarin het boeket gewikkeld werd. Met mijn schat in mijn armen wandelde ik met vriendje terug naar huis. Door het park, waar de honden om ons heen dartelden, waar gevoetbald werd en waar kindjes opgelaten bij de net weer gevulde fontein speelden. Het leven was mooi, besloten we en het leek wel alsof iedereen in het park er zo over dacht.
Thuis haalde ik de bloemen uit het papier en bestudeerde de muzieknoten. Jammer genoeg zonder enig resultaat, want noten heb ik nooit leren lezen. Ik fantaseerde over de bloemenman die vast een gedesillusioneerde conservatorium student was. Het leven als student in Parijs was niet zo romantisch als hij verwacht had. De stugge Parijzenaren deden hem terugverlangen naar de warmte van zijn familie en vrienden in de provincie. En zo zei hij het formele conservatorium en zijn leven in Parijs vaarwel om terug in Grenoble slechts nog voor de lol met zijn vrienden muziek te maken op straathoeken en in kroegjes. De bladmuziek had hij niet meer nodig, die gebruikte hij nu in zijn goedlopende bloemenkraam, om de bloemen in te pakken. Zo fantaserende snapte ik ineens waarom het zo druk was geweest bij zijn kraam, waarom alle vrouwen perse een bosje van zijn bloemen wilde hebben. Deze bloemenman verkoopt namelijk niet zomaar bossen bloemen; hij verkoopt bosjes geluk. Lentekleuren en dromen - en dat allemaal voor een tientje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten