Say a Little Prayer

Prince Charles heeft me in de steek gelaten. Voor degenen die dit niet weten, Prince Charles is niet die kerel met de flaporen; onze Prince Charles is een zilverkleurig bakkie op vier wielen. Blijmoedig gooide ik een paar uurtjes geleden de garagedeuren open. De zon scheen en Anne had wat boodschapjes op het programma. Waaronder een bezoekje aan de H&M, een uitstapje dat ik voor het gemak (en bij wijze van legitimering) maar onder het kopje 'boodschapjes' schaar. Ik stopte een fijn cd-tje in de speler en draaide de sleutel in het contact. De Prince spuugde een of ander zwak geluidje uit en gaf het meteen weer op. Als een heuse blondine zat ik met een groot zwevend vraagteken boven mijn hoofd achter het stuur. Nog maar een keer proberen.. geen succes. Voor deze verwende dame was dit een geheel nieuwe ervaring. Hoezooo niet starten?! Kan dat met auto's? Kennelijk, als ze bijna tien jaar oud zijn, wel. :chinrub: Een halve seconde overwoog ik stoer de motorkap open te gooien om een beetje interessant onder de kap te turen. Maar gezien het feit dat ik vervolgens niet zou weten waarnaar te kijken (olie en koelvloeistof waren op peil, dat wist ik dan net nog) en er bovendien toch geen publiek was (want in de garage) besloot ik dan maar als goed geëmancipeerde vrouw de telefoon te pakken en mijn man te bellen.

Man beloofde met collega en startkabels naar huis te komen en ik besloot me in de tussentijd maar een beetje nuttig te maken. Er moest nog wat naar zolder gebracht worden en dus pakte ik de sleutels, trok de deur van ons appartement achter me dicht, bracht de spullen naar zolder, om vervolgens mijn huis niet meer in te kunnen. Hmmm... aan deze bos zaten toch ook onze huissleutels? Niet dus. En dus hobbelde ik maar helemaal naar beneden, alwaar ik in de deuropening op mijn ridder op z'n stalen ros wachtte. Deze kwam gelukkig snel en z'n collega volgde met auto en startkabels.

Om een lang verhaal hier maar even af te kappen: Prince Charles is naar de garage. Zal hij weer helemaal gezond bij ons terugkeren? Het is te hopen, want ik mis hem en bovendien staat er voor volgende week een tripje van 1100 kilometer gepland. Wordt het vakantie of een auto-begravenis? Let's pray for Prince Charles..

Onvermijdelijk over Voetbal

Met z'n tweetjes zaten we op de bank, m'n mop en ik. Van nervositeit was geen sprake; na vier jaar lang wanprestaties van het Nederlands elftal konden we nauwelijks dieper zinken. Een Franse collega van Onno vroeg zich oprecht af waarom wij er gesproken werd van de poule des doods; "nou, we moeten Italië zien te verslaan, maar verder..?" Over Nederland had hij het niet eens. Enigszins beledigd waren we wel, maar ongelijk konden we hem ook niet echt geven. De wereldkampioen, de nummer twee en eh... Nederland (sorry, Roemenië komt in dit verhaaltje niet voor).

En toen gebeurde er wat er gebeurde. Tjemig! Volslagen verbijsterd zaten we op de bank en bij elk doelpunt sprongen we trots (en vooral onwennig) op om te juichen (hopend dat de buren het allemaal zouden horen). En jawel, daar kwamen de eerste sms-jes van de Fransen: in eerste instantie natuurlijk over een zogenaamd buitenspel (wat geen buitenspel was, vraag maar aan de UEFA), maar later toch wel bewonderend van toon. Ineens wilden ze wel weer voetbalvriendjes met ons zijn. Gerechtigheid!

Maar nu, nu ben ik in de war. Hoe bepaal ik nu mijn opstelling naar de Franse buitenwereld? Een beetje blasé -neus in de lucht, met een 'ik heb het altijd wel geweten-houding'? Of wat voorzichtiger? Immers, we moeten nog maar even afwachten wat er vrijdag gaat gebeuren. De ultieme wedstrijd voor ons Hollanders hier in het Franse, want Nederland - Frankrijk. Gaan we toch maar weer met z'n tweetjes op de bank? Wel of niet oranje t-shirts tevoorschijn toveren? Franse vrienden uitnodigen? Wat zou het mooi zijn: een overwinning op de chauvinistische Fransen. Tegelijkertijd wil ik niet al mijn kruid verschieten. Mocht het nog ernstig misgaan met het Nederlands elftal, dan is het toch fijn als ik me als semi-fransoos achter het Franse eltal kan scharen.

Grote vragen en identiteitscrises. En dan allemaal om een potje voetbal. Maar hoe het ook gaat verlopen: wat was het fijn om een Hollander te zijn, afgelopen maandag. Vrijdag graag nog een keertje!