Palin for VP

Een presidentskandidaat van 72 moet zijn vice-president goed kiezen. Met Sarah Palin heeft John McCain de plank volledig misgeslagen.



Maar gelukkig kunnen de campagnemedewerkers goed uitleggen hoe het zit met Palin's ervaring...



Nog een keertje Palin. Is ze echt zo onervaren?



Zorgwekkend, maar het levert wel geweldige parodieën op!

Ik hop

Het is voor mij altijd een moeizame overgang, van de zonnige zomer naar de donkere winter. Ik weet dat er mensen zijn die zich juist verheugen op de koude dagen. Zo heb ik een vriendinnetje die zich niets leukers voor kan stellen dan de lange, donkere avonden omdat ze haar huis dan kan vullen met kaarslicht. Een ander vriendinnetje wordt helemaal blij van een stevige wandeling in de regen. Zij kan haar hart ophalen in deze tijd van het jaar.

Hoewel ik de gezelligheid van kaarslicht en potten kaneelthee wel kan waarderen, heb ik toch sterk het gevoel dat de lol hiervan na vijf minuten verdwenen is –en dan wil ik naar buiten, naar het park waar het leeft in de zomer, terwijl het leeg en kaal is in de winter. Dan wil ik de balkondeuren opengooien om de frisse lucht binnen te laten en dan begin ik de geur van vers gemaaid gras te missen. Tot en met december probeer ik mij altijd dapper op de positieve kanten van het koude seizoen te richten; de prachtige kleuren van de herfst, kruidnootjes en feestjes. Maar stipt de dag na kerst slaat de winterdepressie toe: de herfstkleuren hebben plaatsgemaakt voor een algehele grauwheid, de kruidnootjes komen me m’n neus uit en de feestjes bleken, zoals elk jaar, eerder een opgave dan iets leuks te zijn.

Jaar in, jaar uit zie ik mezelf veranderen in een bleek spook bij wie de kruidnootjes duidelijk op de heupen en in de dijen zijn gaan zitten. Maar dit jaar ben ik er wel even klaar mee. Het moet anders, ik vertik het wederom ‘slachtoffer’ te worden van een simpele klimaatwisseling. Vandaag ben ik tot een plan van aanpak gekomen. Vandaag schijnt namelijk de zon. Na een aantal donkere en natte dagen, lijkt het nu wel even zomer. Wandelingetje gemaakt, balkondeuren opengegooid en een stoeltje op het balkon geplant. Een weinig hoogdravend, maar oh zo spannend boek en een kopje thee erbij en mijn herfstgeluk was compleet. Juist na een stel donkere dagen waardeer je zo’n mooie dag veel meer. En dus moet je die plukken. En één ding moet ik de winter nageven; een winterzonnetje op een koude dag is vele malen mooier dan de zon in de zomer. En dus hop ik komend seizoen van zonnige winterdag naar zonnige winterdag; ik pluk ze allemaal. De tussenliggende tijd verstop ik me dan wel onder een deken op de bank met de kruidnootjes. Die wandel ik er dan op de mooie dagen weer af.

Is Anne Viva-waardig?

Wat doe je wanneer iemand je aanmoedigt om eens een blogje in te sturen voor een wedstrijd? Eerst een beetje lachen om het idee, dan toch een beetje blozen bij de gedachte dat de suggestie gedaan wordt en dan ga je je toch afvragen of jouw verhaaltjes leuk genoeg zijn om door meer mensen gelezen te worden dan de bekenden die je bij voorbaat al goed gezind zijn. Ben ik Viva-waardig?

Verhaaltje uitgezocht, fotootje erbij, op 'verzenden' geklikt en voilá, er is geen weg meer terug. Anne staat helemaal achteraan in een lange rij van verhaaltjes (vooralsnog op pagina 57) en er kan nog maar tot 17 oktober gestemd worden, dus mijn kansen zijn klein. Als er mensen zijn die denken dat ik Viva-waardig ben, dan zou het leuk zijn als ze op mijn verhaaltje willen stemmen! Want meedoen is stiekem toch willen winnen, ook al zul je mij dat niet horen zeggen...

http://www.viva.nl/viva-column/