woensdag 1 april 2009

Rick Astley en Juffrouw Spruit


Soms komen er ineens van die herinneringen boven die uit een ver hoekje in je geheugen lijken te komen. Bijna vergeten en stoffig, maar zodra je je eraan overgeeft oh zo levendig. Ik heb gisterenavond een herinnering over Rick Astley en juffrouw Spruit afgestoft en vroeg me af of het een aardig onderwerpje was voor een blog. Vanmorgen kreeg ik een teken dat ik er inderdaad maar eens over moest schrijven: op 3fm draaiden ze ‘Never gonna give you up’. Hoe vaak wordt Rick Astley nog gedraaid? Die zit bij iedereen immers ver weg gestopt in het geheugen.

Rick Astley, popheld uit de jaren 80, was voor mij ooit aanleiding om een brief te schrijven naar Henny Huisman. Als aspirerend popster zag ik in de Mini Playbackshow de uitgelezen kans om beroemd te worden. En dus schreef ik meneer Huisman over mijn wens om Rick Astley te komen playbacken in zijn show. Ja, ik wist dat hij een man was, maar dat hoefde geen probleem te zijn, toch? Een pruik op, lange regenjas en klaar. Omdat het een knallend optreden moest worden, garandeerde ik hem ook een stel achtergronddansers, die met acrobatische trucs mijn optreden zouden ondersteunen. En passant vertelde ik meneer Huisman nog over mijn vader, die, toen hij voor zaken bij Sony was, aangesproken werd als meneer Huisman. Leuk hè, dat mijn vader zo op u lijkt? Vol vertrouwen deed ik mijn brief van drie kantjes (ik heb nooit de kunst verstaan kort en bondig te zijn) op de post en de volgende dag ging ik aan de slag. Ik trommelde drie vriendjes op die achtergronddansers zouden worden en vroeg hen of één van hen ook een flikflak, of iets soortgelijks, kon doen. Helaas, niemand, mijzelf incluis, kwam verder dan een halfslachtige radslag. Een oplossing had ik snel bedacht; ik gooide mijn charmes in de strijd bij jufrouw Spruit, onze gymlerares. Kon zij ons niet wat van die trucjes leren? Nou vooruit, dat wilde ze wel. Een weekje later (nog geen bericht van meneer Huisman) bevonden wij ons in de gymzaal alwaar al gauw bleek dat Rick Astley zelf het niet in zich had om flikflakkend over het podium te gaan. Gelukkig ging het mijn drie vriendjes beter af en na een uurtje oefenen hadden we er vertrouwen in dat de basis gelegd was. Een week lang oefenden we met elkaar op het schoolplein. Elke pauze werd nuttig besteed en elke dag werd er gevraagd of er al een brief was gekomen van meneer Huisman. Nee, nog steeds geen bericht. Mijn achtergronddansers werden moe van het flikflakken en ik kon gewoon niet beter worden in het perfect playbacken van de woorden. We werden het wachten moe en zo ging ons geweldige plan als een nachtkaarsje uit. We revancheerden ons op school door met de maandsluiting Dalbello te playbacken. Ik met getoupeerd haar en dikke zwarte eyeliner, m’n vriendjes met wastonnen als drumstel en kartonnen instumenten. Véél stoerder dan Rick Astley!

Maar gisterenavond in mijn bed werd ik alsnog een beetje boos op meneer Huisman. Wie beantwoord nou niet zo’n leuke brief, van een kind die maar liefst drie kantjes van haar meisjesbriefpapier in haar netste handschrift volschrijft? Dat kan het nadeel zijn van het afstoffen van oude herinneringen; daar waar wij ons destijds niet druk maakten om de stille afwijzing, denk ik nu, 22 jaar later, stik erin! Maar ik koester de herinnering aan de uren die wij als kinderen, zingend en swingend met elkaar doorbrachten en stop hem weer terug in een hoekje van mijn geheugen, iets minder ver weg dan voorheen.

3 opmerkingen:

Onno zei

Ik begrijp plotseling een stuk beter waarom ik als een blok voor je gevallen ben...
ik was als kind een groot fan van Rick Astley en overwoog de nationale fanclub op te richten!

Mr Bragonti zei

This guy makes the hits.......Love him

Joanna Goddard zei

i love the idea of renewing your wedding vows by eloping--so romantic!