Onvermijdelijk over Voetbal

Met z'n tweetjes zaten we op de bank, m'n mop en ik. Van nervositeit was geen sprake; na vier jaar lang wanprestaties van het Nederlands elftal konden we nauwelijks dieper zinken. Een Franse collega van Onno vroeg zich oprecht af waarom wij er gesproken werd van de poule des doods; "nou, we moeten Italië zien te verslaan, maar verder..?" Over Nederland had hij het niet eens. Enigszins beledigd waren we wel, maar ongelijk konden we hem ook niet echt geven. De wereldkampioen, de nummer twee en eh... Nederland (sorry, Roemenië komt in dit verhaaltje niet voor).

En toen gebeurde er wat er gebeurde. Tjemig! Volslagen verbijsterd zaten we op de bank en bij elk doelpunt sprongen we trots (en vooral onwennig) op om te juichen (hopend dat de buren het allemaal zouden horen). En jawel, daar kwamen de eerste sms-jes van de Fransen: in eerste instantie natuurlijk over een zogenaamd buitenspel (wat geen buitenspel was, vraag maar aan de UEFA), maar later toch wel bewonderend van toon. Ineens wilden ze wel weer voetbalvriendjes met ons zijn. Gerechtigheid!

Maar nu, nu ben ik in de war. Hoe bepaal ik nu mijn opstelling naar de Franse buitenwereld? Een beetje blasé -neus in de lucht, met een 'ik heb het altijd wel geweten-houding'? Of wat voorzichtiger? Immers, we moeten nog maar even afwachten wat er vrijdag gaat gebeuren. De ultieme wedstrijd voor ons Hollanders hier in het Franse, want Nederland - Frankrijk. Gaan we toch maar weer met z'n tweetjes op de bank? Wel of niet oranje t-shirts tevoorschijn toveren? Franse vrienden uitnodigen? Wat zou het mooi zijn: een overwinning op de chauvinistische Fransen. Tegelijkertijd wil ik niet al mijn kruid verschieten. Mocht het nog ernstig misgaan met het Nederlands elftal, dan is het toch fijn als ik me als semi-fransoos achter het Franse eltal kan scharen.

Grote vragen en identiteitscrises. En dan allemaal om een potje voetbal. Maar hoe het ook gaat verlopen: wat was het fijn om een Hollander te zijn, afgelopen maandag. Vrijdag graag nog een keertje!