Beetje Frans

Vandaag is een grote dag voor mij. Nee, ik ben niet jarig, ik heb niet de loterij gewonnen en ik heb ook George Clooney niet ontmoet. Het heeft ook niets te maken met het feit dat ik vandaag een testdag had voor de Franse cursus die morgen weer begint en evenmin met het feit dat ik mijn diploma van het vorige Franse examen met bijbehorende, best wel goede cijferlijst heb opgehaald. Nee, vandaag is een grote dag want ik heb mijn carte vitale ontvangen. Precies negen maanden nadat ik mij heb ingeschreven voor een ziektekostenverzekering in Frankrijk, is het nu zover: ik kan met een grasgroen/bijengeel pasje zwaaien en roepen dat ik nu toch echt officieel deel uitmaak van de Franse samenleving. Ik had in de tijd tussen aanvraag en ontvangst van verzekeringsbewijs een kind op de wereld kunnen zetten (dat zou wel wat onverstandig zijn geweest, gezien mijn verblijf in de schemerzone van verzekeringland), maar ik klaag niet (meer). Vanaf vandaag hoor ik erbij!

Waarom de euforie, vraagt u? Dat zit zo. Vanaf het moment dat ik mij uitschreef bij de gemeente Haarlem was ik vogelvrij. Niet meer woonachtig in Nederland, maar ook nergens in Frankrijk geregistreerd. Een gemeentelijke basisadministratie kennen ze hier niet. In Frankrijk weten ze je te vinden via je belastingpapieren – vermoed ik. Maar aangezien meneer B. vooralsnog degene is die de centen verdient, kennen ze mij niet, bij de belasting. Ik hoor u denken: vogelvrij, niet bekend bij de belastingen? Feest!

Ja maar de vraag is: wie ben ik, als ik in geen enkel land blijk te wonen. Ja, in Frankrijk. Dat weet u, dat weet ik, maar de Fransen weten het niet. De Nederlanders ook niet. Er kunnen gekke dingen met mij gebeuren en officieel ben ik dan een niemand. Geboren in Nederland ja, maar tegenwoordig? Tegenwoordig zoekt ze het zelf maar uit. Terroristen kunnen me ontvoeren en welk land stuurt dan een diplomaat? Zoek het zelf maar uit.

Na ons huwelijk hebben we een poging gedaan mij als wettige echtgenote bij te laten schrijven in de Franse gemeente waar mijn wederhelft geboren is, maar dat werd ons domweg geweigerd. Verkeerde procedure gevolgd. Tot op heden heeft meneer B. geen tweede poging ondernomen. Waarom zou hij ook? Nu kan hij tenminste nog een tweede vrouw erbij huwen. Mijn hoop op erkenning in Frankrijk vestigde zich derhalve op de zorgverzekering.

En halleluja! Vandaag is het zover, mijn grote dag. Ik heb mijn ankertje (voorlopig) uitgegooid in Frankrijk en hoop dat Sarkozy mij persoonlijk komt redden in geval van nood. Terroristen pas op: met mijn carte vitale ben ik vanaf vandaag (een beetje) Frans!