Integratieproblemen

Sinds ik in Frankrijk woon, doe ik mijn best om in de Franse samenleving te integreren, om een heuse Française te worden. Nou ja, tot op zekere hoogt dan. Het zwaartepunt van mijn integratieproces ligt bij de Franse taal- en cultuurlessen die ik volg. Maar ik probeer ook in de kleine dingen mijn française-wording te bevorderen. Eén voorbeeld hiervan is mijn eetgedrag. Vanaf het begin heb ik blijmoedig de gewoonte overgenomen om bij elke maaltijd brood te eten. Dat ging me overigens gemakkelijk af, want ik ben dol op Frans brood. Echter, toen mijn taille ernstig begon uit te dijen besloot ik dat ik deze gewoonte beter achterwege kon laten.

Wél goed voor de lijn is de Franse gewoonte om tussen de middag een stevige maaltijd te nuttigen en ’s avonds lichter te eten. En dus besloot ik onlangs een stap in de goede richting te zetten en toog ik onlangs met tupperware-bakje gevuld met taboulé*, brood, en lepel naar school. Toen de lunchpauze aanbrak was ik gewoon een beetje uitgelaten: nu zou ik erbij horen; bij die Fransozen die altijd in de hal van de universiteit een plekje zoeken en hun vele doosjes met eten over de grote tafel uitspreiden. Ik zocht een plaatsje en begon aan mijn lunch. De etensgeuren van mijn buren (lang leve de beschikbare magnetrons) negeerde ik stoïcijns en ik was in mijn hum. Totdat er tegenover mij een meisje van het gotische soort kwam zitten. Één voor één kwamen de etenswaren tevoorschijn; groene salade, een soort stamppot met een héél onbestendig soort vlees, dat eruit zag als een stuk poot en als klap op de vuurpijl, een onvervalste drilpudding! Vol verbazing bekeek ik de uitstalling en de geuren die, naar ik vermoed, van het poot-ding afkwamen, deden mijn maag omdraaien. Ik probeerde mij sterk te concentreren op mijn tijdschrift en vooral niet op te kijken, maar als een meisje met de nodige ringen door haar lippen luidruchtig aan haar groene salade begint, kun je niet anders dan kijken! Dat zo’n wit meisje met grote zwartomrande ogen luidruchtig aan de gezonde salade knabbelt, heeft nog iets aandoenlijks. Maar toen.. toen kwam het poot-ding; toen werd het gotische meisje een echte heks die haar tanden in het vlees zette en met schuddend hoofd het van het bot los probeerde te scheuren. Exit Anne. Dan maar niet integreren, hier ben ik niet tegen bestand.

Het weekend na het poot-incident zat ik met mijn lief te praten over mijn laatste mislukte integratiepoging. Zou het mij ooit lukken om te ‘verfransen’? Een luid gesmak onderbrak ons gesprek: onze kater had zich vol overgave op een toastje bleu gestort. Bleu! ..Als mijn kater kan integreren, dan is er voor mij ook nog hoop!


* Een fijne couscous, met fijn gesneden groenten, munt en citroen.