Adieu

Een kus voor de papa, een kus voor de mama. Mijn blik zoekt de hond die tot voor kort niet bij me weg te slaan was. Ik loop om de volgepakte auto heen en daar zit ze, gelukkig! Met mijn armen wijd zak ik door mijn kniën om me zoals altijd te laven aan haar trouwe hondenliefde. Maar daar wil ze nu niets van weten. Met haar grote zwarte lichaam stiefelt ze gepikeerd naar de andere kant van de oprit. Dit zal me toch niet gebeuren? Ik vertrek niet naar Frankrijk zonder afscheid van de hond te nemen! Ik loop naar haar toe en onder de dwingende aanmoediging van mijn ouders laat ze zich met flinke tegenzin knuffelen. Ik kwel haar en mezelf niet lang en besluit: nu of nooit. Ik trek het portier van de auto achter me dicht en de volgende ontstemde huisdieren melden zich met luid gejengel en geblaas. Vriend-lief heeft de reismanden van onze katers vakkundig tusssen onze spullen ingebouwd, zo dat de katten over onze schouders naar buiten kunnen kijken. Ze lijken niet onder de indruk van hun logement. Integendeel: het geluid dat ze produceren geeft duidelijk aan dat ze onze rit van elf uur naar De Hoofdstad van de Alpen niet als plezierreisje zien. ‘Jullie kunnen janken wat jullie willen, maar we gaan’ denk ik en ik ben zelf eigenlijk verbaasd om deze daadkrachtige gedachte. Raampjes open en zwaaien maar. Terwijl we de straat uitrijden wacht ik op de tranen. We draaien de hoek om en weg zijn mijn zwaaiende ouders. Ik wacht nog steeds op de tranen. Elf uur later rijden we de straat van ons appartement in Frankrijk binnen. We zijn er en ik heb niet gehuild. De katten zijn inmiddels uitgeput na uren van mauwen, blazen, krabbelen en slopen en laten zich gedwee meevoeren naar hun nieuwe huis. Vriend-lief is al lang blij dat hij het hele spulletje zonder ongelukken naar Frankrijk heeft kunnen krijgen en zo lijkt het erop dat we de grote stap genomen hebben, écht genomen hebben. Vanaf nu wonen we in Frankrijk, mijn mannen en ik.