Vandaag werd Bente, onze hond, tien jaar. Maar verdrietig genoeg is haar geboortedag ook haar sterfdag geworden. Met een knoop in mijn maag en branderige ogen probeer ik, al schrijvende, mijn afscheid vorm te geven. Afscheid van onze Bennepen, die tien jaar lang kleur gaf aan mijn leven.
Loslaten is het moeilijkste wat er is en de beste manier om dat te doen is door te vieren wat was, door de mooie dingen te herinneren. Door niet alleen te huilen, maar ook te lachen. Door m’n tranen heen lach ik, als ik denk aan de pluim van haar staart die boven het hoge gras uitstak als ze door het park banjerde. En aan de schrik, als je in plaats van een staart ineens vier poten door de lucht zag zwiepen, want dat betekende dat onze langharige dame haar vacht aan het ‘poetsen’ was in een hoop paardenstront of een rotte vis. Altijd stiekem, want ze wist best dat wij haar parfum-voorkeuren niet deelden. Ik glimlach als ik denk aan de kleine kleuter die hard riep ‘kijk mam, een koe!’ toen hij Bente in het vizier kreeg. Of aan de pogingen om Bente aan het zwemmen te krijgen, met als hoogtepunt mijn vader die ’s morgens vroeg in zijn onderbroek in een meer rondzwom terwijl Bente langs de kant toekeek. Toen ze uiteindelijk toch leerde zwemmen stond ze binnen no-time aan de overkant van het meer en vroegen wij ons vertwijfeld af of ze nog wel terug zou komen, of dat we haar zelf moesten gaan halen. Maar natuurlijk kwam ze terug, want er was maar één ding echt belangrijk voor onze boef: bij ons zijn, waar ze hoorde.
Dit bracht mijn aanstaande ertoe een kwartier voor ons huwelijk te besluiten dat Bente er ook bij moest zijn. Voor mij een grote verrassing, want ik ontdekte haar aanwezigheid pas toen ik, gezeten voor de ambtenaar van de burgerlijke stand en met mijn rug naar de gasten, ineens een boel gehijg achter mij hoorde. Toen ik mij omdraaide zat daar onze lobbes, op de voorste rij. Ik gilde van plezier en dat was het sein voor Bente om zich los te willen rukken zodat ze zich in mijn armen kon storten. Nog net kon voorkomen worden dat ik met hond op schoot in het huwelijk trad.
Bente hoorde er helemaal bij, tien jaar lang. Maar nu, heel plotseling, was het op. Met mijn ouders en mijn zusje aan haar zijde heeft ze ons los moeten laten. En nu moeten wij haar loslaten. De herinneringen blijven en het komt goed, maar mijn hart is wel gebroken. De liefste hond van de wereld is niet meer.
